ایستگاه هواشناسی دریایی ایستگاهی است که اطلاعات مربوط به پارامترهای هواشناسی را از سطح دریا و اقیانوس‌ها اندازه‌گیری کرده و به مرکز هواشناسی ارسال می‌کند. ایستگاه‌های هواشناسی دریایی معمولا به‌واسطه بویه‌های دریایی مستقر می‌شوند.
بویه‌های دریایی در دو نوع لنگردار (از سال 1951 میلادی) و متحرک (از سال 1979 میلادی) تولید شده و مورد استفاده قرار می‌گیرند. بویه‌های لنگردار به وسیلهٔ زنجیر، نایلن یا پروپیلن به کف اقیانوس متصل می‌شوند. با کاهش به‌کارگیری کشتی‌های هواشناسی از سال ۱۹۷۰ بویه‌ها نقش اساسی در اندازه‌گیری در دریاهای آزاد ایفا می‌کنند. در خلال دههٔ ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰ شبکه‌ای از بویه‌ها در منطقهٔ مداری اقیانوس آرام شرقی و مرکزی به مطالعه پدیده «ال‌نینیو» کمک می‌کنند. اندازهٔ شعاع بویه‌های هواشناسی لنگردار از ۱٫۵ متر تا ۱۲ متر است. بویه‌های متحرک کوچک‌تر بوده و شعاع آن‌ها از ۳۰ تا ۴۰ سانتی‌متر است. بویه‌های متحرک نوع غالب بویه‌های هواشناسی هستند و در سطح جهان حدود ۱۲۵۰ دستگاه از آن وجود دارد. اطلاعات بادشناسی بویه‌ها نسبت به اطلاعات کشتی‌ها دارای خطای کمتری است.
