سنسورهای سنجش سمت و سرعت باد از مهمترین سنسورها در هواشناسی می‌باشند که برای انواع ایستگاه‌های هواشناسی و همچنین نیروگاه‌های بادی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
بادسنج یا Anemometer (در زبان یونانی Anemos به معنی باد است) نخستین بار توسط نویسنده و معمار ایتالیایی، لئون باتیستا آلبرتی حدود سال 1450 میلادی طراحی شد. بادسنج‌ها نسبت به مدل‌های اولیه که در قرن پانزدهم ابداع شدند، تا کنون تغییر چندانی نکرده‌اند. پس از ارائه مدل اولیه باد سنج مکانیکی توسط آلبرتی، در قرن های بعد ، دانشمندانی نظیر رابرت هوک، جان رابینسون، جان پترسون، بروورت و جوینر نسخه های پیشرفته‌تری از انواع بادسنج را ارائه کردند. رابینسون با ارائه بادسنجی که از چهار فنجان نیم‌کره‌ای و چرخ‌های مکانیکی استفاده می‌کرد، این سنسور را بهبود بخشید و سپس پترسون مدلی سه فنجانی ارائه داد. مدلی که وستون در سال 1991 طراحی کرد توانایی اندازه‌گیری جهت باد را نیز به این سنسور اضافه کرد و در سال 1994 آندرس فیش اولین بادسنج فراصوت را تولید کرد.
مدل ابتدایی این بادسنج از چهار کاسه یا نیم‌کره تشکیل می‌شد که به بازوهای افقی متصل بوده و روی یک شفت عمودی سوار بودند. جریان هوا و بادی که از میان فنجان‌ها در جهت افقی عبور می‌کند، محور را با سرعتی که تقریباً متناسب با سرعت باد است، می‌چرخاند. شمار چرخش‌های شفت در یک بازه زمانی تعیین شده، مقداری متناسب با متوسط سرعت باد را به کاربر ارائه می‌دهد. به علت خطای بالای مدل‌های چهار فنجانه این سنسور، جان پترسون کانادایی در سال 1926 مدل سه فنجانی را تولید کرد و سپس بروورت و جوینر امریکائی در سال 1935 با ارائه مدل خود باقی مشکلات این سنسور را رفع کردند تا اندازه‌گیری‌ها دقت بیشتری داشته باشند.
امروزه بادسنج‌ها با بالاترین ظرفیت ممکن در دقت و استحکام توسط شرکت‌های مطرح اروپایی همچون لامبرشت آلمان به سراسر جهان عرضه می‌شوند.
